بررسی خواص مهندسی بتن خود تراکم حاوی پوزولان های میکروسیلیس و زئولیت در محیط سولفاته

دوام بتن در مقابل عوامل مهاجم محیط اطراف بتن که ممکن است در خاک و آب و هوا موجود باشد بسیار با اهمیت است. بطور عمده چنین عواملی متشکل از سولفات های محلول، بخصوص سولفات های سدیم، پتاسیم، کلسیم، منیزیم و کلرورها و قلیایی هایی است که اغلب در خاک و آب بطور طبیعی در نقاط دنیا وجود دارد. از آنجا که استفاده از بعضی پوزولان ها نظیر خاکستر پوسته برنج و میکروسیلیس نتایج مطلوبی روی عملکرد بتن از لحاظ دوام در مناطق خورنده دارد، انجام تحقیقات بیشتر بمنظور ارائه راهکارهایی برای ساخت بتن با دوام، در این مناطق کاملا احساس می شود. دوام بتن در مجاورت یون سولفات، از مسائلی است که همواره نگرانی ویژه ای به دنبال داشته است. استفاده از پوزولان های یاد شده در کشورهای پیشرفته برای ساخت سازه های بتنی نظیر مخازن نگهــداری آب، اسکله ها، بنادر و کانال های انتقال آب با هدف افزایش دوام در سال های اخیر افزایش چشمگیری داشته است. در این پایان نامه خواص بتن خود تراکم (scc)حاوی پوزولان های میکروسیلیس میزان 10% و زئولیت تا 20% جهت افزایش مقاومت و دوام در محیط سولفاته بررسی شده است. دوام نمونه هایی که در معرض محیط مهاجم (5% سولفات) قرار گرفته اند، در سنین 7، 28، 90 و180 روز بررسی شدند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که در تمامی طرح اختلاط ها زمانی که زئولیت به میزان 10 درصـد وزنــی سیمان باشد، حداکثـــر مقــــاومت فشاری در scc3 (حاوی 10% میکروسیلیس) رخ می دهد که این افزایش در سنین پایین به مقدار 25% می باشد. این در حالیست که در صورت افزایش مقدار درصدهـای میکروسیلیس و زئولیت، دوام بتن نیــز افزایش می یابد.